ร้อยยี่สิบสี่

มื้อเช้าที่คฤหาสน์เป็นเหมือนการแสดงมากกว่ามื้ออาหารเสมอมา อาหารถูกจัดวางราวกับอัญมณีบนจานกระเบื้องเคลือบเงา เครื่องเงินส่องประกายเจิดจ้ายิ่งกว่ารอยยิ้มของผู้คนรอบโต๊ะ และบทสนทนาก็มีความคมกริบพอที่จะเชือดเฉือนให้เลือดตกยางออกได้เสมอ

เสียงกระทบกันของช้อนส้อมและเสียงพูดคุยแผ่วเบาดังสะท้อนไปทั่วห้องอาหา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ